W razie przejścia części lub całości zakładu pracy na nowego
pracodawcę w trybie art. 23[1] k.p., przejęci zostają wszyscy
zatrudnieni tam pracownicy, tj. także pracownice przebywające na
urlopach wychowawczych. Dotychczasowy stosunek pracy wraz z prawem do
udzielonego pracownikowi wówczas urlopu wychowawczego pozostawał
nienaruszalny, bo nie nastąpiła likwidacja firmy, ale jej sprzedaż.
wtorek, 22 września 2009
Sprzedaż firmy i urlop
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2009 r. (sygn. akt: II UK 309/2008)
niedziela, 20 września 2009
Zaniechane inwestycje
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 września 2009 (sygn. akt: III SA/Wa 800/09)
Reasumując zastosowanie art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w wersji
obowiązującej w chwili złożenia wniosku o wydanie interpretacji jak i
wydania samej interpretacji narusza art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy oraz
jego odpowiednik art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE a także art. 168 tej
Dyrektywy. Zauważyć także należy, że od 1 grudnia 2008 r. nastąpiła
zmiana stanu prawnego poprzez m.in. uchylenie art. 88 ust 1 pkt 2 w
oparciu o art. 1 pkt. 43 lit. a) ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o
zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. nr 209, poz. 1320). W uzasadnieniu poselskiego
projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o
zmianie niektórych innych ustaw (druk sejmowy nr 697) stwierdzono, że
zmiany dotyczące art. 88 mają na celu zwiększenie zasady neutralności
podatku od towarów i usług poprzez wykreślenie przepisu dotyczącego
braku prawa od odliczenia podatku naliczonego w sytuacji gdy wydatek
nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów o
podatku dochodowym. Powyższa zmiana usuwa sprzeczność obecnie
obowiązujących norm prawnych z regulacjami zawartymi w dyrektywie
2006/112/WE.
Nadpłata
Wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2008 r. (sygn. akt: I FSK 173/07)
O nienależnie zapłaconym podatku można mówić wtedy, gdy dany podmiot
dokonuje zapłaty określonej kwoty pieniężnej, mimo że nie jest do tego
zobowiązany w świetle określonych przepisów prawa podatkowego. Oznacza
to, że na podstawie samego tylko przepisu art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji
podatkowej nie można ustalić, czy doszło do nienależnego zapłacenia
podatku. Konieczne jest sięgnięcie do innych przepisów prawa
podatkowego, w szczególności określających podmiot i przedmiot
opodatkowania, czy powstanie obowiązku podatkowego.
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 czerwca 2008 r. (sygn. akt: III SA/ WA 733/08)
Wszelkiego rodzaju przypadki powodujące nienależne zapłacenie podatku
lub nadpłacenie podatku, niewymienione w art. 72-74 O.p. (...)
powodują po stronie świadczącego roszczenie o zwrot świadczenia według
zasad określonych w art. 405 k.c. i następnych.
piątek, 11 września 2009
Doręczenie decyzji
Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 3 września 2009 r. (sygn. akt: I SA/Ol 477/09)
Doręczenia podatnikowi jako stronie postępowania kopii decyzji nie
można uznać za spełnienie wymogu z art. 211 Ordynacji podatkowej.
Przepis ten stanowi bowiem, że "Decyzje doręcza się stronie na
piśmie". Kategoryczne brzmienie przepisu nie dopuszcza żadnych
wątpliwości co do tego ,że decyzje muszą być sporządzone na piśmie i
doręczone stronom zgodnie z przepisami art. 144-154 Ord. pod. Zarówno
w piśmiennictwie, jak i w orzecznictwie sądowoadministracyjnym
przyjmuje się, że wymóg "doręczenia" spełniony jest wówczas , gdy
strona otrzyma oryginał decyzji zawierający wszystkie wymagane w art.
210 Ord. pod. elementy. Nie spełnia tego wymogu doręczenie stronie
wydruku komputerowego, kopii, kserokopii lub innego rodzaju odbitki
oryginału decyzji bądź uwierzytelnionego odpisu. W rozumieniu
cytowanego przepisu strona powinna otrzymać dokument z własnoręcznym
podpisem osoby reprezentującej organ (wydającej decyzję). Gdyby
intencją ustawodawcy było dopuszczenie doręczenia jedynie odpisu
(kopii) decyzji, to treść przepisu byłaby inna , nie tak kategoryczna
i wyraźnie wskazująca na inną możliwość. Na gruncie obowiązujących
przepisów ordynacji podatkowej pojęcie decyzji użyte w art. 211 nie
może być wykładane inaczej niż to samo pojęcie w innych przepisach
ustawy, a w szczególności inaczej niż to wynika z art. 210 Ord. pod.
środa, 9 września 2009
Import z rajów podatkowych do ETS
Postanowienie NSA z dnia 6 sierpnia 2009 r. (sygn. akt: I FSK 990/09)
Czy prawo wspólnotowe (w szczególności art. 17 ust. 6 Szóstej
Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z dnia 17 maja 1977 roku w
sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących
podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej;
ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), obecnie art. 176
Dyrektywy z dnia 28 listopada 2006r. 2006/112/WE Rady w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej) daje państwu
członkowskiemu prawo do stosowania krajowych przepisów, wyłączających
uprawnienie podatnika do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku
należnego w przypadku nabycia importu usług, w związku z którymi
zapłata należności jest dokonywana bezpośrednio lub pośrednio na rzecz
podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na
obszarze jednego z terytoriów lub krajów określonych w ustawodawstwie
krajowym jako tzw. "raje podatkowe", biorąc pod uwagę, że takie
wyłączenie było stosowane w państwie członkowskim w okresie
poprzedzającym członkostwo we Wspólnocie?
Wykładnia prawa
Wyrok SN z dnia 8 stycznia 1993 r. (sygn. akt: III ARN 84/92)
Wykładnia gramatyczno-słownikowa jest tylko jednym z przyjmowanych
powszechnie w rozumowaniu prawniczym sposobów wykładni, a wnioski z
niej płynące mogą być również często mylące i prowadzić do
merytorycznie błędnych, niezgodnych z rzeczywistymi intencjami
ustawodawcy, a w końcu również do niesprawiedliwych i krzywdzących
stronę procesu rezultatów. Dlatego też musi być ona uzupełniana
wnioskami płynącymi z zastosowania innych rodzajów wykładni:
historycznej, systemowej, funkcjonalnej, logicznej, a wreszcie - jeśli
nie przede wszystkim - celowościowej, która w odniesieniu do
indywidualnych spraw rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych
uznana jest za najodpowiedniejszą i najlepiej prowadzącą do
rozszyfrowania intencji i celów ustawodawcy.
Wyrok SN z dnia 20 czerwca 1995 r. (sygn. akt: III ARN 22/95)
Wykładnia językowa (gramatyczna) jest pierwszym i wstępnym etapem
egzegezy tekstu. Jej cechą szczególną jest naturalna, niemożliwa do
wyeliminowania chwiejność semantyczna języka prawnego, co powoduje w
wypadkach, gdy chwiejność ta (rozbieżność między sensem i znakiem,
terminem) staje się szczególnie wyraźna - konieczność sięgnięcia do
innych metod wykładni. Właściwa interpretacji językowej wspomniana
chwiejność semantyczna ulega intensyfikacji, gdy sam ustawodawca nie
zachowuje dyscypliny językowej, gdy używa różnych terminów na
oznaczenie tych samych zjawisk, gdy działa niezgodnie z regułami
prawidłowej techniki legislacyjnej. Wykładnia gramatyczna (językowa)
jest bowiem możliwa tylko przy założeniu, że ustawodawca jest
racjonalny, że zna język prawny i w nienaganny sposób posługuje się
technikami legislacyjnymi. Priorytet wykładni gramatycznej, wyrażony
tak stanowczo, jak to uczyniono w rewizji nadzwyczajnej, mógłby być
aprobowany tylko w warunkach dużej spójności systemu prawa i
dyscypliny legislacyjnej samego ustawodawcy. Gdy warunki te spełnione
nie są, wykładnia językowa daje wyniki niepewne i musi być wspierana
przez wykładnię systemową i funkcjonalną.
Zasada przyzwoitej legislacji
Wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2001 r. (sygn.
akt: K. 33/2000) oraz z dnia 24 lutego
2003 r. (sygn. akt: K. 28/2002, powtórzone w wyroku Trybunału z dnia
27 lipca 2006 r. (sygn. akt: SK 43/2004).
akt: K. 33/2000) oraz z dnia 24 lutego
2003 r. (sygn. akt: K. 28/2002, powtórzone w wyroku Trybunału z dnia
27 lipca 2006 r. (sygn. akt: SK 43/2004).
Zasady przyzwoitej legislacji mają szczególnie doniosłe znaczenie w
sferze praw i wolności obywatela. Niejasne i nieprecyzyjne
sformułowanie przepisu prawnego rodzi niepewność jego adresatów co do
treści praw i obowiązków, zwłaszcza gdy stwarza dla organów
stosujących przepis nazbyt dużą swobodę (a nawet dowolność)
interpretacji, które - w zakresie tych zagadnień, które ustawodawca
uregulował w sposób niejasny i nieprecyzyjny - mogą prowadzić do
wcielania się w rolę prawodawcy lub jego zastępowania. Ustawodawca nie
może więc poprzez niejasne formułowanie treści przepisów pozostawiać
organom mającym je stosować nadmiernej swobody przy ustalaniu ich
zakresu podmiotowego i przedmiotowego. Założenie to można określić
ogólnie jako zasadę określoności ustawowej ingerencji w sferę praw i
obowiązków adresatów normy prawnej. Przekroczenie pewnego poziomu
niejasności przepisów prawnych stanowić może samoistną przesłankę
stwierdzenia ich niezgodności z wyrażoną w art. 2 Konstytucji zasadą
państwa prawnego.
Skuteczność dowodu bezprawnego
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 25 kwietnia 2003 r.
(sygn. akt: IV CKN 94/2001)
(sygn. akt: IV CKN 94/2001)
W procesie rozwodowym w zakresie wykazania winy w rozkładzie pożycia
małżeńskiego służyć może także nagranie magnetofonowe rozmów
prowadzonych przez strony, nawet jeżeli tych nagrań dokonano bez
wiedzy jednej z nich i w okresie trwania małżonków w faktycznej
separacji.
Naruszenie prawa wspólnotowego
Wyrok ETS z dnia 12 lutego 2009 r. w sprawie KE przeciwko
Rzeczypospolitej Polskiej (sygn. akt: C-475/07)
Rzeczypospolitej Polskiej (sygn. akt: C-475/07)
Poprzez zaniechanie dostosowania do dnia 1 stycznia 2006 r. swojego
systemu opodatkowania energii elektrycznej do wymogów art. 21 ust. 5
akapit pierwszy dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003
r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych
dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii
elektrycznej, zmienionej dyrektywą Rady 2004/74/WE z dnia 29 kwietnia
2004 r., w zakresie określenia momentu, w którym podatek od energii
elektrycznej staje się wymagalny, Rzeczpospolita Polska uchybiła
zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.
Uchwała NSA z dnia 13 lipca 2009 r. (sygn. akt: I FPS 4/09)
Przepis art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej nie stoi na
przeszkodzie zwrotowi nadpłaty w podatku akcyzowym także wtedy, gdy
ciężar podatku poniósł nabywca opodatkowanego towaru.
Negatywnie wyroki NSA w sprawie PCC od podwyższenia KZ
Wyrok NSA z dnia 7 lipca 2009 r. (sygn. akt: II FSK 395/08)
Przedstawione w uzasadnieniu skargi kasacyjnej rozumowanie nie
wytrzymuje - świetle argumentacji zaprezentowanej w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku - próby krytyki. Należy zgodzić się z twierdzeniem
sądu administracyjnego pierwszej instancji, iż aby potraktować pewien
wydatek jako koszt uzyskania przychodu, trzeba bezspornie ustalić
wystąpienie przychodu jako kategorii ustawowej. Nie ulega wątpliwości,
że w rozpatrywanym przypadku poniesione przez Spółkę wydatki miały
bezpośredni związek z przysporzeniem w postaci pokrycia wkładem
niepieniężnym udziałów powstałych w wyniku podniesienia kapitału
zakładowego. Rzecz w tym, że w świetle art. 12 ust. 4 pkt 4 powołanej
uprzednio ustawy, przychody otrzymane na utworzenie lub powiększenie
kapitału zakładowego nie są zaliczane do przychodów w jej rozumieniu,
czego konsekwencją jest wyłączenie ich z opodatkowania podatkiem
dochodowym. Jeśli zatem coś nie jest przychodem, to i wydatków
poniesionych w związku z danym przysporzeniem nie można kwalifikować
jako kosztów uzyskania przychodów. Nie sposób zarzucać temu stanowisku
braku logiki, a tym bardziej wadliwości utożsamianej z naruszeniem
prawa materialnego przez błędną wykładnię wyliczonych w skardze
kasacyjnej przepisów u.p.d.o.p., w szczególności - wąską (jak to ujęto
w tej skardze) wykładnię art. 15 ust. 1 owej ustawy. Wbrew wywodom
skargi kasacyjnej (s. 3 - 4), wydając zakwestionowany wyrok, sąd
administracyjny pierwszej instancji wcale nie negował faktu
poniesienia wydatków (kosztów) "w związku z podwyższeniem kapitału".
Wobec brzmienia wskazanego uprzednio art. 12 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p.,
doszukiwanie się różnicy w sformułowaniach "na podwyższenie kapitału"
oraz "w związku z podwyższeniem kapitału" nie wnosi nic do rozważań na
temat rozumienia (wykładni) art. 15 ust. 1 tej ustawy. Stanowisko
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach jest zresztą zbieżne
z wyrażanymi wcześniej przez Naczelny Sąd Administracyjny poglądami, w
tym punktem widzenia zaprezentowanym w wyroku tego sądu z dnia 1 marca
2000 r., sygn. akt I SA/Wr 2285/98. Jego tezy w pełni przystają do
okoliczności sprawy, w której wydano zaskarżoną decyzję, utrzymaną w
mocy na skutek oddalenia skargi wniesionej przez Spółkę.
Wyrok NSA z dnia 25 czerwca 2009 r. (sygn. akt: II FSK 217/08)
Wydatki , których dotyczył wniosek stron skarżącej , to podatek od
czynności cywilnoprawnych, opłata notarialna i podatek od towarów i
usług związanych z tą usługą oraz opłata sądowa związana z
koniecznością rejestracji kapitału w Krajowym Rejestrze Sądowym.
Związek tych wydatków z podwyższeniem kapitału zakładowego jest zatem
oczywisty i bezsprzeczny. Strona sama zresztą przyznała w zażaleniu na
postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego, iż podwyższenie kapitału
wymuszało ich poniesienie. Tym samym, skoro można przypisać je do
konkretnego przychodu , brak jest podstaw do szukania innego związku z
przychodami uzyskiwanymi przez spółkę w ramach prowadzonej przez nią
działalności. Kosztem pośrednim zaliczanym do kosztów uzyskania
przychodu zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.
może bowiem być tylko taki wydatek, którego nie można przypisać do
konkretnego przychodu. W tym przypadku przychodem tym był aport,
zwiększający majątek podatniczki. Dopiero zaś jego wniesienie ( czyli
dokapitalizowanie spółki, a nie opłaty związane z jego wniesieniem)
przyczynić się mogło do zwiększenia jej przychodów, ich pozyskania czy
też zachowania źródła przychodów.Wykładnia art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.
przyjęta przez spółkę umożliwiłaby zaś jej dwukrotnie uzyskanie
korzyści podatkowej, związanej z poniesieniem taksy notarialnej i
wpisów sądowych- raz, gdy obniżałaby ona o ich wartość podstawę
opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a drugi raz, gdy
obniżałaby przychód o zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych i
o te same wydatki, które już zostały uwzględnione przy obliczaniu jego
wysokości. Powyższe względy w ocenie Sądu orzekającego w tej sprawie
przemawiają przeciwko możliwości uznania wydatków związanych z
podwyższeniem kapitału zakładowego za koszty pośrednie w rozumieniu
art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.
Wyrok NSA z dnia 29 kwietnia 2009 r. (sygn. akt: II FSK 104/08)
Skoro zatem, jak wynika z art. 12 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p. przychód
otrzymany na utworzenie lub powiększenie kapitału zakładowego (w
sprawie niniejszej na podwyższenie kapitału zakładowego w drodze
emisji nowej serii akcji) nie zalicza się do przychodów, to
równocześnie nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów
wydatków związanych z powiększeniem kapitału zakładowego.
Nie znajduje również uzasadnienia zarzut naruszenia art. 15 ust. 1
u.p.d.o.p. Nieuwzględnienie na podstawie art. 7 ust. 3 pkt 3
u.p.d.o.p. kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów , z
których dochody nie podlegają opodatkowaniu lub są wolne od podatku,
konsekwentnie wyłącza możliwość traktowania wydatków bezpośrednio
związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego, a do takich
niewątpliwie należą wydatki, o których mowa we wniosku o pisemną
interpretację prawa podatkowego, jako kosztów uzyskania przychodów w
rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. W takiej sytuacji doszłoby do
podwójnego pomniejszenia podstawy opodatkowania przez tego samego
podatnika , z tego samego tytułu. Raz poprzez ustawowe pomniejszenie
przychodu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 4 w zw. z art. 7 ust. 3 pkt
1 u.p.d.o.p. i drugi raz, poprzez powiększenie kosztów uzyskania
przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., tym bardziej że
wniosek o interpretację wprost zawiera stwierdzenie o ponoszonych
przez spółkę wydatkach związanych z podwyższeniem kapitału
zakładowego. Sam wnioskodawca powiązał więc wskazane przez niego
wydatki bezpośrednio z podwyższeniem kapitału zakładowego, nie
odnosząc w istocie żadnego z nich do przychodu określonego w art. 15
ust. 1u.p.d.o.p.
Naruszenie Dyrektywy 69/335/EWG przez Hiszpanię
Wyrok ETS z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie KE przeciwko Hiszpanii (C-397/07).
Królestwo Hiszpanii: (i) uzależniając zwolnienie z podatku
kapitałowego czynności, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. b)
dyrektywy Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotyczącej podatków
pośrednich od gromadzenia kapitału, w brzmieniu zmienionym dyrektywą
Rady 73/79/EWG z dnia 9 kwietnia 1979 r., dyrektywą Rady 73/80/EWG z
dnia 9 kwietnia 1973 r. oraz dyrektywą Rady 85/303/EWG z dnia 10
czerwca 1985 r., od warunków przewidzianych w art. 96 Disposición
Adicional Segunda del texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre
Sociedades (drugiego przepisu dodatkowego tekstu ujednoliconego ustawy
o podatku od spółek), zatwierdzonego przez królewski dekret z mocą
ustawy nr 4/2004 z dnia 5 marca 2004 r., (ii) opodatkowując podatkiem
kapitałowym przeniesienie z innego państwa członkowskiego do Hiszpanii
rzeczywistego centrum zarządzania lub siedziby statutowej spółek,
które nie podlegały podobnemu podatkowi w państwie członkowskim
pochodzenia, oraz (iii) opodatkowując podatkiem kapitałowym kapitał
przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium
Hiszpanii przez oddziały lub stałe zakłady spółek z siedzibą w
państwie członkowskim, które nie stosuje podobnego podatku, uchybiło
zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy dyrektywy 69/335, w brzmieniu
nadanym jej dyrektywami 73/79, 73/80 i 85/303.
Nieodpłatne przekazanie towarów
Wyrok NSA z dnia 23 marca 2009 r. (sygn. akt: I FPS 6/08).
Przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do
jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem w
świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.o podatku od
towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm.), w brzmieniu
obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy towarów, nawet
jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego
o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.
Prowspólnotowa wykładnia prawa powinna mieć miejsce wyłącznie wówczas,
gdy wykładnia językowa nie prowadzi do odpowiedzi w przedmiocie treści
przepisów prawa krajowego. Wykładnia prowspólnotowa nie powinna mieć
miejsca, gdy będzie prowadziła do rezultatów sprzecznych z efektami
wykładni językowej, mogłoby to bowiem doprowadzić do niedopuszczalnej
wykładni contra legem.
W sytuacji, gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy i
unormowania krajowego wskazuje, że nadanie regulacji krajowej
znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej
prowadziłoby do sprzeczności z brzmieniem gramatycznym przepisu
krajowego, sąd - w przypadku gdy podatnik domaga się zastosowania tej
normy w sposób określony w dyrektywie - powinien odmówić zastosowania
normy prawa krajowego i umożliwić obywatelowi skorzystanie z
unormowania wspólnotowego. Jeżeli jednak podatnik stosuje się do
dyspozycji wadliwie transponowanej normy krajowej, uznając, że jest
ona dla niego korzystniejsza, brak jest podstaw do dokonywania
wykładni prowspólnotowej tej normy, prowadzącej do wykładni contra
legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej
dyrektywy.
Subskrybuj:
Posty (Atom)