Wobec wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
Gliwicach bez pośrednictwa organu odwoławczego koniecznym stało się
jej przekazanie według właściwości organowi odwoławczemu. Jednakże w
przypadku wniesienia skargi bezpośrednio do sądu administracyjnego, o
zachowaniu terminu do jej wniesienia decyduje data nadania skargi
przez sąd pod adresem właściwego organu administracji publicznej.
Na wniosek Prezesa NSA Sąd przystąpił do rozstrzygnięcia kwestii:
"Czy na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 oraz art. 183 § 1 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wskazanie podstaw
kasacyjnych, rozumiane jako wymienienie przepisów, które - zdaniem
wnoszącego skargę kasacyjną - zostały naruszone przez wojewódzki sąd
administracyjny, nakłada na Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający
ten środek odwoławczy obowiązek odniesienia się do wszystkich zarzutów
podanych w przytoczonych podstawach kasacyjnych?".
"Uchwała stwierdza, że rozpatrując skargę kasacyjną opartą na takich
właśnie podstawach, NSA ma obowiązek odniesienia się do wszystkich
zarzutów podanych w przytoczonych podstawach kasacyjnych. Musi więc
badać ewentualne naruszenie przepisów stosowanych zarówno przez sąd I
instancji, jak i przez organy administracji, a ocenianych przez sąd."
Źródło: SYGNAŁY PRAWNE z dnia 28 października 2009 r. nr 162.
Zarząd spółki z o.o. nie może działać za spółkę w sporze o uchylenie
uchwały zgromadzenia wspólników wytoczonym przez wspólnika, będącego
jednocześnie członkiem zarządu pozwanej spółki.
Korzystanie przez przedsiębiorstwo państwowe z nieruchomości w sposób
odpowiadający treści służebności gruntowej, prowadzące do zasiedzenia
służebności gruntowej przed dniem 1 lutego 1989 r., stanowiło podstawę
do nabycia tej służebności przez Skarb Państwa.
Art. 479(22) ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania
cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), w zakresie, w jakim odnosi
się do skargi o wznowienie postępowania opartej na podstawie art.
401(1) Kodeksu postępowania cywilnego, jest niezgodny z art. 190 ust.
4 w związku z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca organizuje
okazjonalnie spotkania z kontrahentami. W czasie tych spotkań omawiane
są różnego rodzaju sprawy biznesowe. Przykładowo Spółka ustala warunki
sprzedaży towarów, przedstawia aktualną ofertę handlową, negocjuje
postanowienia umów zawieranych z kontrahentami, itp.
Jeśli spotkania odbywają się w biurze Spółki, Spółka w czasie spotkań
zapewnia herbatę, kawę, cukier, śmietankę do kawy, drobne słodycze,
czasami kanapki (drobny poczęstunek), zwłaszcza jeśli spotkanie się
przedłuża. Zdarza się również, że spotkanie w kontrahentem ma miejsce
poza biurem Spółki np. przedstawiciel Spółki proponuje kontrahentowi
spotkanie w restauracji. W takim wypadku Wnioskodawca ponosi koszt
posiłku (np. lunchu, obiadu, czy kolacji). Spółka umawia się zazwyczaj
w restauracji i zamawia posiłki z menu. Wnioskodawca podkreśla, że
takie spotkanie w restauracji nie ma charakteru wytwornej i okazałej
kolacji (obiadu lub lunchu), czy specjalnie zorganizowanej imprezy.
Organizując spotkanie Wnioskodawca chce przede wszystkim omówić
bieżące sprawy biznesowe. Wnioskodawca wskazuje, iż celem, dla którego
organizowane jest spotkanie, nie jest chęć okazania przepychu.
Należy potwierdzić stanowisko Skarżącej, iż poniesione wydatki nie są
kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.
Decydujące znaczenie dla stwierdzenia tego czy, wydatki związane ze
danym spotkaniem mogą być kwalifikowane jako koszty reprezentacji ma
charakter spotkania. W związku z tym, niektóre z wydatków ponoszonych
na zakup artykułów spożywczych, czy usług gastronomicznych nie powinny
być rozpatrywane jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym lecz jako
"zwykle" koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W
konsekwencji wydatki te powinny być zaliczane do kosztów uzyskania
przychodów. Spółka zaprosiła kontrahenta do restauracji mając na celu
przede wszystkim przeprowadzenie rozmów biznesowych, a nie okazywanie
przepychu, wydatki poniesione w związku z takim spotkaniem powinny być
uznane, w opinii Spółki za koszty uzyskania przychodów. Strona
wskazuje, iż organizując spotkanie nie miała na celu okazywania
"wystawności".
Rację trzeba przyznać Skarżącej, iż ponoszone przez nią wydatki nie
wiążą się z okazałością, wytwornością, a zatem nie mają charakteru
reprezentacyjnego. Zaproszenie kontrahenta na kawę, "zwykły" lunch,
czy obiad do restauracji nie jest działaniem charakterze
nadzwyczajnym. Jest to powszechnie spotykana praktyka. Posiłek
spożywany w restauracji nie jest "okazały" ani "wykwintny", bo powodem
organizacji spotkania w restauracji nie jest chęć zaimponowania
kontrahentowi okazałością czy wystawnością.
Tym samym brak podstaw aby uznać, iż ponoszone przez Spółkę wydatki
związane z organizacją spotkań z kontrahentami spełniały przesłanki
wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28, wyłączające je z kosztów uzyskania
przychodów.
http://sip.mf.gov.pl/sip/index.php?p=1&i_smpp_s_dok_nr_sek=217300&i_smpp_s_strona=1
W zaskarżonej interpretacji Minister Finansów naruszył przepisy prawa
materialnego, to jest art. 15 ustęp 1, art. 7 ustęp 3 punkt 1 i 3 oraz
12 ustęp 4 punkt 4 ustawy p.d.o.p. poprzez niewłaściwą ich wykładnię,
co miało wpływ na wynik sprawy. Wbrew bowiem stanowisku Ministra
Finansów, koszty poniesione przez Spółkę w związku z podwyższeniem
kapitału zakładowego takie jak koszty związane z przygotowaniem
prospektu emisyjnego (koszty badania finansowego i prawnego Spółki,
koszty zawarcia dodatkowych umów zlecenia), koszty doradztwa prawnego
i finansowego, koszty administracyjne (druk, publikacja i dystrybucja
prospektu), koszty prawne (opłaty notarialne, sądowe, skarbowe, koszty
wymaganych ogłoszeń), podatek od czynności cywilnoprawnych, koszty
marketingowe związane z poszukiwaniem inwestorów, koszty związane z
zawarciem umowy subemisji uznać należy za koszty ogólne działalności
Spółki, związane w sposób pośredni z osiąganym przez Spółkę
przychodem.
Reasumując, Sąd nie podziela stanowiska skarżącej, iż poniesione przez
nią wydatki w istocie nie służą uzyskaniu przychodów w postaci środków
na powiększenie kapitału zakładowego, ale są wydatkami ponoszonymi w
celu zwiększenia możliwości gospodarczych oraz rozwoju Spółki.
W ocenie Sądu, obie kategorie przychodów: ze środków otrzymanych na
podwyższenie kapitału zakładowego oraz z działalności realizowanej na
skutek jego podwyższenia, są względem siebie konkurencyjne, przy czym
ustawodawca w art. 7 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 4 ustawy
o pdop udziela pierwszeństwa pierwszej z nich. Zakazuje więc badania
związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkami na podwyższenie
kapitału zakładowego, a przychodami z działalności realizowanej dzięki
temu podwyższeniu (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 sierpnia 2007
r. sygn. akt III SA/Wa 3917/06, publ. LexPolonica nr 1550084, wyrok
WSA w Rzeszowie z dnia 3 lipca 2007 r. sygn. akt I SA/Rz 464/07, publ.
LexPolonica nr 2027113).
Z przedstawionego przez skarżącą we wniosku stanu faktycznego wynika,
że usługi doradztwa prawnego w zakresie reorganizacji spółki i grupy
kapitałowej oraz przygotowania prospektu emisyjnego były niezbędne do
dokonania podwyższenia kapitału zakładowego i zostały poniesione w tym
właśnie celu. Istniał zatem bezpośredni związek wydatków poniesionych
na te usługi z konkretnym przychodem - podwyższeniem kapitału
zakładowego i brak było postaw do poszukiwania związku pośredniego,
wiążącego się ze skutkami podwyższenia kapitału w późniejszym okresie.
W ocenie Sądu, prawidłowo zatem organ uznał, iż nieuwzględnienie na
podstawie art. 7 ust. 3 pkt 3 ustawy o pop, kosztów uzyskania
przychodów ze źródeł przychodów, z których dochody nie podlegają
opodatkowaniu lub są wolne od podatku, wyłącza możliwość traktowania
wydatków bezpośrednio związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego
jako k.u.p w rozumieniu art. 15 ust. 1 cyt. ustawy. W tej sytuacji
doszłoby bowiem do podwójnego pomniejszenia podstawy opodatkowania
przez tego samego podatnika, z tego samego tytułu: poprzez ustawowe
pomniejszenie przychodu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 4 w zw. z art.
7 ust. 3 pkt 1 cyt. ustawy oraz poprzez powiększenie k.u.p. na
postawie art. 15 ust. 1 tej ustawy (por. wyrok NSA z dnia 29 kwietnia
2009r. sygn. akt II FSK 104/08).
Sąd rozpoznający wniosek o wszczęcie egzekucji wyroku sądu polubownego powinien z urzędu ocenić legalność zapisu na sąd polubowny w umowie przedsiębiorcy z konsumentem.
Spór o zgodność z prawem wspólnotowym opodatkowania podwyższenia
kapitału zakładowego podatkiem od czynności cywilnoprawnych (PCC)
znalazł wczoraj swój finał w NSA. Po serii negatywnych dla podatników
wyroków WSA w analogicznych sprawach (dotychczas jedynie dwa wyłowy w
tej linii) , tj. w kwestii zasadności pobierania przez notariuszy PCC
od niektórych transakcji restrukturyzacyjnych spółek kapitałowych
(aporty przedsiębiorstw lub ich zorganizowanych części w zamian za
udziały), NSA podzielił stanowisko organów podatkowych. Zasadniczym
argumentem przesądzającym o oddaleniu skargi podatnika nie było jednak
odniesienie się do materialnej osi sporu i prawa wspólnotowego.
Zaważyły bowiem kwestie proceduralne (podstawa prawna wniosku o
stwierdzenie nadpłaty PCC), które nie zostały podniesione przez
pełnomocników podanika na poprzednich etapach postępowania.
Pisemne uzasadnienie ww. wyroku rzuci więcej światła na ewentualne
konsekwencje, jakie stanowisko NSA może mieć dla oceny zgodności
polskiej ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ze wspólnotową
Dyrektywą 69/335/EWG. Należy bowiem podkreślić, że wspomniany akt
prawa wspólnotowego wprowadził we Wspólnocie z mocą od 1 stycznia 1986
r. obligatoryjne zwolnienia z opodatkowania niektórych transakcji
restrukturyzacyjnych.
Źródło: http://www.rp.pl/artykul/377194_Trudno_odzyskac_podatek_od_fuzji.html
Źródło: http://gregmankiw.blogspot.com/2009/10/first-year-grad-student-wins-nobel.html
Nieważne, jak nazywa się przysporzenie majątkowe dokonane przez
spadkodawcę. Jeżeli zmniejsza wartość schedy, zostanie wzięte do
rozliczeń o zachowek.
Skoro ustawodawca w art. 139 § 1 k.p.k. wiąże "negatywne" skutki z
faktem niezawiadomienia organu prowadzącego proces karny o zmianie
adresu miejsca zamieszkania lub pobytu (analogicznie adresu
elektronicznego), to skutki takie mogą zaistnieć tylko wówczas, gdy
brak zawiadomienia o zmianie miejsca zamieszkania lub pobytu był
wynikiem swobodnej decyzji strony, tj. wtedy gdy strona mogła dokonać
takiego zawiadomienia, ale tego nie uczyniła.
Z analizy wzorców umownych stosowanych przez SGH wynika również, że
uczelnia nie precyzuje warunków odpłatności za studia. Stosowane umowy
zobowiązują jedynie studentów do terminowego regulowania płatności,
jednak nie określają ich zakresu, wysokości ani terminów ich
uiszczania. Odsyłają w tym zakresie do tabeli opłat. Natomiast,
zgodnie z prawem, umowa studenta z uczelnią powinna określać warunki
odpłatności za studia.
Źródło: Sygnały Prawne z dnia 7 października 2009 r.
W sytuacji, gdy przepisy prawa nie stawiają wymogu przedłożenia
przysięgłego tłumaczenia dokumentu, który zgodnie z przepisami strona
ma obowiązek przedłożyć organowi, brak tłumaczenia nie może być
traktowany jako brak formalny.
- Art. 11 Abs. 1 Buchst. a der Richtlinie 90/434/EWG findet nur auf
die Umgehung von Steuern Anwendung, auf die sich die in dieser
Richtlinie vorgesehenen Vergünstigungen auswirken. Auf eine
Verkehrsteuer trifft dies nicht zu, es sei denn, mit ihr würde
speziell der Unterschied zwischen dem tatsächlichen Wert und dem
steuerlichen Wert des übertragenen Vermögensgegenstands besteuert.
- Im Fall der drohenden oder bereits eingetretenen Umgehung einer
Verkehrsteuer dürfen steuerliche Vergünstigungen der Richtlinie
90/434, die andere Steuerarten betreffen, nicht versagt oder
rückgängig gemacht werden.
- Der bloße Umstand, dass ein Steuerpflichtiger zur Verwirklichung
eines legitimen unternehmerischen Vorhabens aus mehreren rechtlich
zulässigen Gestaltungsmöglichkeiten diejenige auswählt, die sich für
ihn steuerlich am günstigsten auswirkt, begründet für sich allein
genommen noch nicht den Vorwurf der Steuerumgehung im Sinne von Art.
11 Abs. 1 Buchst. a der Richtlinie 90/434.