Przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do
jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem w
świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.o podatku od
towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm.), w brzmieniu
obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy towarów, nawet
jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego
o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.
Prowspólnotowa wykładnia prawa powinna mieć miejsce wyłącznie wówczas,
gdy wykładnia językowa nie prowadzi do odpowiedzi w przedmiocie treści
przepisów prawa krajowego. Wykładnia prowspólnotowa nie powinna mieć
miejsca, gdy będzie prowadziła do rezultatów sprzecznych z efektami
wykładni językowej, mogłoby to bowiem doprowadzić do niedopuszczalnej
wykładni contra legem.
W sytuacji, gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy i
unormowania krajowego wskazuje, że nadanie regulacji krajowej
znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej
prowadziłoby do sprzeczności z brzmieniem gramatycznym przepisu
krajowego, sąd - w przypadku gdy podatnik domaga się zastosowania tej
normy w sposób określony w dyrektywie - powinien odmówić zastosowania
normy prawa krajowego i umożliwić obywatelowi skorzystanie z
unormowania wspólnotowego. Jeżeli jednak podatnik stosuje się do
dyspozycji wadliwie transponowanej normy krajowej, uznając, że jest
ona dla niego korzystniejsza, brak jest podstaw do dokonywania
wykładni prowspólnotowej tej normy, prowadzącej do wykładni contra
legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej
dyrektywy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz