W myśl art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) organ podatkowy
stwierdza nieważność decyzji ostatecznej, która została wydana z
rażącym naruszeniem prawa. Rażące naruszenie prawa zachodzi wtedy, gdy
istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a
rozstrzygnięciem objętym decyzją. Naruszenie prawa tylko wtedy
powoduje nieważność aktu administracyjnego, gdy ma ono charakter
rażący, tzn. gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zdarzeniu
ustanowionemu w przepisie prawa, gdy wbrew wszystkim przesłankom
przepisu nadano prawa lub ich odmówiono albo też wbrew tym przesłankom
obarczono stronę obowiązkiem lub uchylono obowiązek.
Rozbieżność orzecznictwa sądowego nie wyklucza sama przez się
możliwości, że jeden z dwóch sprzecznych ze sobą poglądów wyrażonych w
tym orzecznictwie jest na tyle wadliwy, że jego przyjęcie przez organ
podatkowy stanowi rażące naruszenie prawa, o którym mowa w art. 247 §
1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Jednakże może to mieć miejsce w
sytuacji, gdy przepis prawa, na którym oparto dane rozstrzygnięcie,
pomimo rozbieżności w orzecznictwie, jest na tyle jednoznaczny, że nie
wyklucza to możliwości uznania, iż dokonana przez organy podatkowe
wykładnia jest tak dalece wadliwa, że stanowi o rażącym naruszenia
prawa. Nie chodzi bowiem w tego typu przypadkach o błędy wykładni
prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz